در مورد مظلومیت و غربت آقا امام زمان (ارواحنافداه) امام علی(ع)می فرماید:
اگر بدانیم چه شبها تا صبح برای ما غصه خورده و دعایمان کرده اند!!
اگر بدانیم امام زمان فرزند همان امامی هستند که هر سال برایش عزاداری می کنیم
به سر و سینه می زنیم و آرزو می کنیم ای کاش می بودیم و در کربلا یاریش می کردیم
کاش می بودیم و جرعه آبی به لبان تشنه اشان می رساندیم
کاش می بودیم و در خونمان در راهشان می غلطیدیم
اگر بدانیم که آقا امام زمان از اعمال و رفتار ما شیعیان ناراضی و گله مندند
اگر بدانیم که امام زمان فرمودند که اگر شیعیان مارا به انداره یک لیوان خوردن می خواستند
دعا می کردند و ظهور می شد
اگر همه اینها را بدانیم آیا باز هم خواب غفلت بیدار نمی شویم ؟
آیا بغض گلویمان در مظلومیت حضرت نخواهد ترکید و صدای گریه مان
به مظلومیتش بلند نخواهد شد؟
آیا دیگر وقت آن نرسیده که از خواب غفلت بیدار شویم و آقای مهربانمان را باورع و تقوا
و پرهیز از گناهان و تهذیب نفس یاری کنیم؟
آیا این همه سال غیبت برای یوسف زهرا کافی نیست؟
اینها مطالبی است که دل هر شیعه را آتش می زند و اگر با تفکر همراه باشد حتما انسان
از خواب غفلت بیدار می کند و باعث می شود دست از یاری مولایمان بر نداریم
و اسممان را در لیست سربازان آقایمان ولی عصر (ارواحنا فداه )برای همیشه ثبت کنیم
ترانه